Poesía de Carla Villaverde


É terra

A rocha que fala entre murmurios co vento
É terra
O vento quente no alto do castro naquela noite meiga
É terra
O dourado ton da auga no solpor de inverno
É terra
O frío de decembro polas rúas de Compostela
É terra
O verdor das árbores iluminadas pola música grileira
É terra
O son do vento cara o fin do mundo
É terra
Breogán Rosalía e Pondal
É a nosa terra,
O que nos une, nos ampara e protexe
É a nosa terra
A morriña e a afouteza
Somos nós.

 Carla Villaverde Núñez 4º  ESO B



Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Poema de Noa Puente

Galicia Verde prado cheo de cor, Cores enraizadas á terra que medran e medran. Sol fugaz e chuvias continuadas. Vento que non só é brisa. Noites longas e escuras con brillo  de milleiros de chispas, farolas. A xeada conxelando corazóns e ideas. Noa Puente Castro 4º ESO B
Ler máis

Texto de Yolanda Blanco

Hoxe escribo por ti, que es a miña lingua; escribo por todo o que me achegas. A miña lingua, a lingua do meu pobo, a lingua da miña vida, a lingua do meu corazón, a dun galego loitador. Hoxe escribo e escribo en galego. Por que non? Por que non sentirse orgullosos de ti? Dunha lingua que ten séculos e séculos de historia?. Por que se aconpañaches aos nosos familiares máis queridos, as que non puidemos coñecer e aos que non puidemos ver? Por que non sentirnos orgullosos de ti? Desa lingua que forma parte de nós e das nosas raíces? Por que non?  Se loitaches durante séculos contra todos os que te quixeron ver morta, contra a mesma historia que che quixo pasar por enriba, que te quixo ver soa e derrotada. A aínda así, segues aquí, loitando e sobrevivindo. Saegues connosco. Como non vou estar orgullosa dunha lingua coma ti. Yolanda Blanco Sanmartín
Ler máis