Poesía de Carmen

Sediame eu na igrexa de San Simón
e viñeron gaivotas, que pesadas son!
Eu espero polo reparador! Eu espero!

Estando na igrexa ante o altar
caeume onte o móbil ao grande mar !
Eu espero polo reparador! Eu espero!

Caeume onte o móbil, que torpe son!
compreino a semana pasada, ai que dor!
Eu espero polo reparador! Eu espero!

Non son reparadora nin reparador!
morrerei sen iphone, menudo marrón!
Eu espero polo reparador! Eu espero!

Son moi torpe e  non sei remar!
o meu móbil afundirá no mar!
Eu espero polo reparador! Eu espero!

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Poema de Noa Puente

Galicia Verde prado cheo de cor, Cores enraizadas á terra que medran e medran. Sol fugaz e chuvias continuadas. Vento que non só é brisa. Noites longas e escuras con brillo  de milleiros de chispas, farolas. A xeada conxelando corazóns e ideas. Noa Puente Castro 4º ESO B
Ler máis

Texto de Yolanda Blanco

Hoxe escribo por ti, que es a miña lingua; escribo por todo o que me achegas. A miña lingua, a lingua do meu pobo, a lingua da miña vida, a lingua do meu corazón, a dun galego loitador. Hoxe escribo e escribo en galego. Por que non? Por que non sentirse orgullosos de ti? Dunha lingua que ten séculos e séculos de historia?. Por que se aconpañaches aos nosos familiares máis queridos, as que non puidemos coñecer e aos que non puidemos ver? Por que non sentirnos orgullosos de ti? Desa lingua que forma parte de nós e das nosas raíces? Por que non?  Se loitaches durante séculos contra todos os que te quixeron ver morta, contra a mesma historia que che quixo pasar por enriba, que te quixo ver soa e derrotada. A aínda así, segues aquí, loitando e sobrevivindo. Saegues connosco. Como non vou estar orgullosa dunha lingua coma ti. Yolanda Blanco Sanmartín
Ler máis